To znaczy, że jego ciało nie ma rozwiniętych podstawowych struktur niezbędnych do zdrowia i funkcjonowania: masy mięśniowej, siły ekscentrycznej, napięcia posturalnego, stabilności stawów, odporności tkanek. Słabe biologicznie dziecko niekoniecznie choruje – ale jest nieprzygotowane do życia w fizycznym świecie.

Tak – i to bardzo silnie. Siła fizyczna to biologiczne źródło sprawczości, a sprawczość to klucz do poczucia wartości, odporności emocjonalnej i zdolności do radzenia sobie z wyzwaniami. Badania pokazują, że dzieci o wyższej sile mięśniowej mają lepsze samopoczucie, niższy poziom lęku i depresji, wyższą motywację do działania.

Nie tylko potrzebują – one najczęściej mają jej dramatycznie za mało. Dziewczynki rosną w kulturze, która promuje grzeczność, delikatność i estetykę, ale zaniedbuje ich biologię. To prowadzi do problemów z postawą, miednicą, kręgosłupem, psychiką. Dziewczynki potrzebują siły po swojemu – nie do rywalizacji, ale do zdrowia i poczucia własnej mocy.

Nie – pod warunkiem, że jest prowadzony mądrze, progresywnie i funkcjonalnie. Trening siłowy u dzieci nie powoduje urazów, nie hamuje wzrostu, nie deformuje sylwetki. Wręcz przeciwnie – wzmacnia kości, stabilizuje stawy, rozwija układ nerwowy, poprawia metabolizm i chroni przed urazami. Najnowsze zalecenia światowe (np. WHO, ACSM) rekomendują siłowy ruch od najmłodszych lat.

Bo nie mają narzędzi, systemu pomiarów ani języka biologicznego. Szkoła mierzy wzrost, wagę, frekwencję – ale nie mierzy siły, stabilności, postępu fizycznego. Nauczyciele wychowania fizycznego nie mają obowiązku ani wsparcia, by to robić. A gdyby zaczęli – ujawniłaby się prawdziwa skala zaniedbania.

Powinni. Ale tego nie robią – bo system ich tego ani nie nauczył, ani nie wymaga. Lekarz sportowy bada serce, tętno i słuch – ale nie bada mięśni, nie testuje stabilizacji, nie sprawdza zdolności ruchowej. A przecież to siła chroni stawy, amortyzuje przeciążenia i zapobiega kontuzjom. Pieczątka bez oceny siły to formalność, nie bezpieczeństwo.

Bo temat siły nie ma lobby, nie ma kampanii, nie ma języka medialnego. WHO, UNICEF, UNESCO publikują zalecenia – ale nikt nie tłumaczy ich rodzinom, szkołom, dzieciom. Brakuje przekładu wiedzy akademickiej na decyzje codzienne. Milczenie organizacji to rezultat braku przekładni – nie braku danych.

Może zadać jedno pytanie: czy moje dziecko ma siłę, by unieść swoje ciało, swój plecak, swoją przyszłość?
Jeśli nie wie – może to sprawdzić. Jeśli zna odpowiedź – może działać: domagać się szkolnej siłowni, edukować siebie i innych, zadbać o realny ruch, nie tylko pozorną aktywność. Rodzic ma dziś więcej wpływu niż kiedykolwiek – ale musi wiedzieć, co robić.

Bo to pierwszy i jedyny systemowy projekt, który traktuje siłę jako fundament biologiczny, a nie sportową ciekawostkę. To miejsce edukacji, prewencji, naprawy i rozwoju. To przestrzeń, gdzie dzieci mogą odzyskać swoje ciała – nie po to, by wygrywać zawody, ale by żyć zdrowo, długo i bez bólu. I to nie jest wizja. To konieczność.